Dankbaar zijn

Afgelopen zomer/jaar waren mijn vriendin, Yvonne en mijn 2 zonen, Lucas en Oscar, 3 weken op vakantie. Naar Oostenrijk en Italie. Wat een luxe. 3 weken, fantastisch weer, veel gewandeld, mooie dingen gezien, prachtige bergen, heerlijk gegeten, wijn gedronken bij een authentieke wijnmakerij: fantastisch.

Toen we een week op vakantie waren, las ik op mijn i phone dat er in Oostenrijk, waar wij toen zaten, een vrachtwagen met 71 dode vluchtelingen was gevonden. Vluchtelingen uit Syrie, Pakistan, Iran. Een vrachtwagen met mannen, vrouwen en kinderen…

Daarna zag ik op facebook een bericht waarin een foto te zien was van een aangespoeld kind, een vluchteling. En een foto van een man met 2 kinderen in zijn armen. Een stoere, grote man. Hij huilde. Hij was bang. Dat zag je. Hij was ontroerd, bedroefd maar vooral angstig. Omat hij niet wist wat er met hem en zijn kinderen ging gebeuren.

De dag dat ik dat las, vertrok ik met ons gezin van Oostenrijk naar Italië, omdat het daar wat mooier weer was. We hadden niets geboekt: we konden gaan waar het weer ons bracht. Het was 3 uur rijden. Op het einde van de rit, begonnen de kinderen wat te miepen. Ik raakte geïrriteerd door het asociale rij gedrag van de Italianen. Toen we het appartement binnen kwamen waren er geen handboeken om de was af te doen, was er geen kurketrekker om mijn o zo verdiende glas witte wijn te openen, er was geen supermarkt in de buurt….

Ik was gefrustreerd. Ik had vandaag alles gedaan om een goede partner en vader te zijn: de moed erin gehouden, slaap kindje slaap gezongen voor de kids, boodschappen en koffers gesjouwd, ga zo maar door…

En nu zit ik deze blog te typen. En waarom? Je weet het al he?

Dus: ik heb Yvonne vastgepakt en ik heb haar bedankt voor de dag. Dat we gezond zijn, dat we twee kindjes hebben die gezond zijn, dat we veilig en snel van punt A naar B zijn gegaan.  Dat onze kinderen alleen maar huilen omdat ze moe zijn van de reis die goed afloopt. Je kunt zo heel lang doorgaan met dankbaar zijn!!

Dus ik voelde me schuldig. En meteen weer dankbaar. Dat ik niet in die situatie zit. Dat ik niet die vader ben die wanhoopt maar alleen maar te maken heeft met kleine, hele kleine, probleempjes. En meer niet. Meer niet! Ik hoop als je deze blog leest dat je bewuster wordt van hoe goed je het hebt.